4 września Paweł Kukiz wyda swoją pierwszą solową płytę, niezwykle mocną i niezależną, zatytułowaną „Siła i honor”. Mocna nie tylko ideologicznie – co szybko można uprościć idąc na łatwiznę w ocenie Kukiza, jakiego media pozwoliły nam oglądać/czytać przez ostatnie parę lat, ale – przede wszystkim – muzycznie, o czym niektórzy zdają się zapominać w odniesieniu do tego człowieka.

Dawno nie było na polskim rynku płyty, która opiera się wszelkim schematom gatunkowym, czy stylistycznym; która artystyczny wyraz pojedynczej osoby przedkłada ponad wszelkie mody i konwenanse czasu i przestrzeni.

Kukiz podsumowuje: „Mam pięćdziesiąt lat i poczucie, że od dwudziestu lat Polska drepcze w miejscu, zamiast zdrowo i szybko się rozwijać — powiedział artysta. — Marzę o powrocie do naturalnych wartości, przywrócenia hierarchii i najprostszych prawd. Żeby tak-tak, a nie-nie znaczyło. Tymczasem wszystko się zagmatwało i gmatwa coraz bardziej. No ileż można? Zaczynam się martwić, że nie zdążę urządzić moim dzieciom normalnego państwa, gdy dorosną.”

„Siła i honor” to właśnie odzwierciedlenie powyższego marzenia; concept album (oprawa graficzna płyty powstała na podstawie prac Julii Kukiz – córki Artysty), który jest osobistym komentarzem Pawła Kukiza do historii Polski od 1939 r. W repertuarze znalazły się m. in. dwa songi Włodzimierza Wysockiego  — „Obława” i „Ratujcie nasze dusze”. Zwraca uwagę różnorodność stylistyczna nagrań, poczynając od motywów ludowych, poprzez marsze, liryczne monologi, na muzycznych thrillerach w stylu Rammstein kończąc. Wiele z nich to wypowiedzi ironiczne bądź szydercze — pastisze, stylizacje.